Yine yağmurları yarıp gelsen bir akşam...
Aynı ilk günkü gibi...
Belki yağmurlara kızmazdım o zaman...
Onun değerini bilemedim ya...
Bulutlar sanki bana küfrediyor bazen...
Haklılar...
Şimdi Koluma bir yalnızlık takmışım kayboluyorum sokaklarda...
Aç köpekler gibi arkamda dolaşıyor sensizlik...
Bir düşsem...
Ah bir pes etsem...
Beni yiyip bitirecek...
Vaktim azalıyor mu dersin...
Dert etme...
Sen başka şehirde zaten bunları göremezsin...
Sadece ufak bir ışığı görünür sokağın...
Gittikçe kararır ben ve yalnızlığım...
Ağzımda bir sokak dolusu küfürle...
Yağmur gibi boşluğa yağarım...
Gider Intihara meyillenir gönlüm...
Dur diyen olmayacak bilirim..
Sıfırdan başlar mıyım bilmem...
Ama ben bu hayatın anasını satarım!
Geçirdiğimiz kısa zamanda aklımda kalan bi gülümsemen oldu.
Ve de şarkılarla birleşince gülümsemen...
tuhaf bir his uyandırıyor ben de...
Yalanlarla çevrili dünyada tek gerçeğe bu kadar uzak olduğumu anlayınca bir acı saplanıyor...
Geceler böyle geçiyor...geçiyor...
Hayalinle sevinip , gerçeğinle acı çekerek...
Morfin etkisi yaratan on binlerce şey olmasa beynimde acıdan geberebilirim. Bu acı zayıf bedenimden bütün yaşama sevincimi alabilir...
Zihnimin bir köşesinde oturuyorsun. Genelde Geceleri ortaya çıkıyorsun. Bana şizofren duygular yaşatıyorsun. Olmuyor böyle! Yanımda olmayacaksan zihnime niye bulaştın ki..!
Yalnızlıktan korkulur mu ?
Bilmiyorum...
Eğer kronikleşmişse...
Tedavisi yoktur...
Ama ben...
Bir çare aradım...
Attım duygularımı denize...
Irili ufaklı kelimeler topladım...
Çare bu olur sandım...
Ama...
Hangi kelime yalnızlığı anlatabilir ki..
Bu illet nasıl geçer ?
Geçmiyor işte...
Karanlıkta yanındakini bile göremezsin ya...
Bir kroniğin bütün günü karanlıktır...
Arada bir ışığı kovalar...
O da hayaldir...
Ondan sonra neye tutunabildiniz ki...
Yada her tutunduğunuz elinizde kalmadı mı ?
Arayışlar , kaçışlar , bekleyişler...
Kimi değiştirebildi yaşam tarzını...
Kimi kaldı bok gibi hiçliğin ortasında...
Tutunmayın birşeye arkadaş...
Bırakın şu hayatı kendi haline...
Belki kalpsizlerin içinde açan nadir bir çiçektim...
Tek tek yapraklarımı koparıp test ettiler beni...
Seviyor-sevmiyor...
Halbuki ben bütünken güzel severdim...
Şimdi hangi yağmur diriltir...
Tutam tutam döktüğün...
Üstüne bastığın beni...
Keşke kökümden sökseydin...
Bu kadar acıtmazdı belki...
Yağmur bir makyajdır bazen ağlarken...
Yağmur bir ilaçtır bazen sevdiğin yanındayken...
Yağmur bir yanlızlıktır bazen penceredeki damlaları sayarken...
Var mı köprünün sonunda ışık ?
Umud etmek nereye kadar ?
Parlak yıldızlar bile kayıyor...
Masmavi deniz bile bulanıyor...
Sabah varya nasıl üstüme üstüme geliyor...
Güneşe açan çiçekler varken benim kapanan umutlarım...
Bir ömür geçti seni düşünerek...
Her sabah açan güneşle belki gelirmisin dedim...
Ama nafile...
Ay çok güzel parlıyor bu gece...
Uzun zamandır olmadığı kadar...
İsterdim ki gidip adını taaa Ay'a yazayım..
Her gece adın parlasın orada...
Geceler çok boktan...
Allah'ın cezası gidişini bir güne sığdıramadım...
Senelere de sığdıramadım...
Her gece yeniden gidiyorsun sanki...
Ben seni ne mecnun gibi sevdim
Ne de ferhad gibi...
Ben seni kendim gibi sevdim...
Ama sen Başkasına Gül bana diken oldun...
Tutsam seni yüreğimi kanatacağını çok iyi biliyorum..
Çok canımı yakacaksın...
Onu da biliyorum...
Ama...
Gün olur...
İçimdeki Kaos büyür...
Tam Kalbimin ortasında bir bomba patlar...
Işte o zaman sana ellerim değil anca ruhum dokunur...
Durduğum yer...
Bizim biz olduğumuz bir yer...
Kâr tanelerinin yüzüme çarpışı çok da umurumda değil...
Çünkü ben hayallenmekteyim...
O büyük sessizliğin içinde...
Hergün izlediğim filmi tekrar tekrar izlemekteyim...
Aslında seni severken...
Bu kadar özlem , bu kadar yanlızlık biriktirmek değildi niyetim...
Gözyaşımın değdiği heryeri kurutmak değildi niyetim...
Gözlerindeki ışıktan kopup...
Bir ölü soğukluğunda karanlığa yürümek değildi niyetim...
Gecenin karanlığı çökünce kumsala
Simsiyah bir deniz karşımda...
Hayallerin kurulduğu...
Belkide simsiyah denize gömüldüğü anlar...
Karşımdaki adanın hayal meyal ışıkları kadar uzaklaşıyorum kendimden...
Ah sevgili...
Bunları Anlayabilsen keşke...
Ama diyorum ya...
Gece hüzünlü siyahıyla...
Sabah umutlu mavisiyle...
Bu deniz anlar beni...
Sen değil...
Bir an şehire kulak verdim...
Şehrin akıl almaz kaosuna...
Her yanda iğrenç küfürler...
Her yanda belirsiz bir savaş...
Ne seven belli...
Ne sevilen...
Ne dost belli...
Ne de düşman...
Bu şehre bir güneş doğmalı...
Herşeyiyle parlayan...
Dudaklarıyla , saçlarıyla , yüzüyle...
Kısaca herşeyiyle...
Bir güneş doğmalı bu şehire...
Kaç gündür farkında değilim kendimin...
Su gibi akıp giderken anılar...
Bir kaç anı çarptı gözüme...
O an atladım hayatın içinden...
Bir rüyaydı belkide yaşamak...
Çünkü rüyalarda olur böyle anılar...
Yaşanmazlar artık yaşanamazlar...
Her biten yeni bir hayat safhasından sonra...
Yeniden başladık...
Tekrar sevmeye çalıştık...
Tekrar alışmaya çalıştık...
Olmadı...
Öyle bir şey ki bu...
Kalbini senden ister...
Sonra da parçalar seni...
Kullanılamaz hale gelirsin...
Her defasında yeniden dene der kalp...
Ama oda bilmez ne yaptığını...
Sen Uzakta güzelleşirken...
Benim burda içim kurur gider...
Sen aşk nedir bilmedin...
Ama ben seni çok özledim...
